கவிதை வளர்ந்த கதை

கத கேளு, கத கேளு, கூட்டாங்கவித வளந்த கத கேளு...

முதல்ல ஒருத்தர், தலைப்பு போட்டாரு.

கூட்டாங்கவிதை

அடுத்தது ஒரு புண்ணியவான் ஆரம்பிச்சாரு..

சந்தனக் கன்னியவள், அவள்

சாயலில் சகுந்தலை, அவள்

சிரிப்பில் சிதரும் நன்முத்துக்கள், அவளின்

சீரிய எண்ணங்களை

வண்டி ஷ்டார்ட் ஆன சூட்டுல இன்னொருத்தரு கொஞ்சம் சேத்தாரு....

சந்தனக் கன்னியவள், அவள்

சாயலில் சகுந்தலை, அவள்

சிரிப்பில் சிதறும் நன்முத்துக்கள், அவளின்

சீரிய எண்ணங்கள், அவள்
குரலோ கண்ணனின் வேணுகானம்

உடனே, புண்ணியவானுக்கு கொஞ்சம் கோபம் வந்தது. "இன்னாயா எய்தற நீ. நா ச,சா,சி,சீ எய்தலாம்னு பாத்தா, நீ நடுவுல கொரலு உட்ற"னு ஒரு கொரலு வுட்டாரு. உடனே நம்ப ஷ்டார்டிங் ட்ரபுள் பார்ட்டிக்கு ஒரு வேகம் வந்துச்சு. ஓ இது சிங்கார வேலன் மேட்டரான்னு ஒரு புடி புடிச்சாரு...

சந்தனக் கன்னியவள், அவள்

சாயலில் சகுந்தலை, அவள்

சிரிப்பில் சிதறும் நன்முத்துக்கள், அவளின்

சீரிய எண்ணங்கள், அவள்
சுட்டித்தனத்தில் கோகுலக் கிருஷ்ணன், அவள்
சூ(ப்பர் கட்டை?), அவள்
செருப்படி கொடுத்ததைவிட
சேமம் விசாரித்தவர்களே அதிகம்
சைக்கிளில் போனாலும்
சொக்காய் போட்டாலும்
சோக்காகத்தான் இருப்பாள், இப்படி உளறுவதால் என்
சௌக்கியத்தைப் பற்றி இப்போது கவலை


இதப்பாத்துட்டு இன்னொருத்தருக்கு ரொம்ப வேகம் வந்துருச்சு. உடனே செந்தமிழ்ல இப்படி சேத்தாரு:

sollathaan


பாத்தாரு, புண்ணியவான். இனிமே உட்டா ரொம்ப வெவகாரமா போயிடும்னு எல்லா குசும்பையும் காலி பண்ணிட்டு, இப்படி கெளப்பிட்டாரு:


சந்தனக் கன்னி, அவள்

சாயலில் சகுந்தலை, அவள்

சிரிப்பில் சிதறும் நன்முத்துக்கள், அவளின்

சீரிய எண்ணங்கள், எவர்க்கும்

சுகந்தத்தைத் தரும், அவளைச்
சூழும் எக்கூட்டத்திலும் சுடராக ஜொலிப்பாள்,

செம்மை அவள் நிறத்தோடு குணமும், அவள்

சேர்ந்தே நாமிருப்போமென்ற,

சைத்தாங்களைக்கூட,
சொற்ப கணமும் சேதப்படுதாமல், தன்

சோகத்தையும் சுகங்களாகக் கொண்டு, தன்
சௌக்கியத்தை மட்டும் தேடும் நம்மை வாழ வைக்கும்

இயற்கை என்னும் 'இளையக் கன்னி'

எப்படி கவித? (சொம்மா கூட 'ஏங்குகிறாள் துணையை எண்ணி'னுலாம் சேக்கப்படாது). ரெண்டாவது கூட்டாங்கவித கொஞ்சம் ஸீரியஸா பூட்ச்சு. நெறய பேரு சூப்பரா எய்திகிறாங்க அதுல.

அடுத்தது கத வளந்த கத....